Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη, βέλτιστη στιγμή κατά την οποία το νέο σόλο άλμπουμ του Αντώνη Λιβιεράτου ακούγεται καλύτερα, όταν η πλειοψηφία γύρω σας έχει πάει για ύπνο, αλλά τα φώτα της πόλης λαμπυρίζουν σε απόσταση. Η τέλεια στιγμή, όταν η συνειδητότητα μοιάζει περισσότερο με ονειρικό σουρεαλισμό παρά με διαύγεια. Ο χαρακτηριστικός ήχος του φέρνει έναν ορισμένο νουάρ αισθησιασμό, χωρίς να είναι ποτέ σκληρός ή δυσάρεστος. Είναι μια αισθητική που δεν χάνει ποτέ την ιδιαίτερη γοητεία της, αν και έχει τους σχετικούς περιορισμούς της· δοκιμάστε να ξεκινήσετε μια νέα εβδομάδα ακούγοντας μερικά από τα αργά μουσικά θέματά του και ενδέχεται να καταλήξετε σε ένα αποτυχημένο ξεκίνημα.

Το έκτο σόλο άλμπουμ του Αντώνη Λιβιεράτου, “Registry of Inadequate Self-Healing Attempts”, αποτελείται από πέντε ατμοσφαιρικά κομμάτια. Η διάθεσή του είναι ταυτόχρονα συγκρατημένη και επεκτατική, οικεία και μακρινή συγχρόνως. Υπάρχει μια αφήγηση καλυμμένη με μυστήριο στον πυρήνα κάθε κομματιού. Το “Thirty Seven”, το εναρκτήριο κομμάτι, είναι χτισμένο μέσα από συνθετικά drones και ηχούς κιθάρας που εξαφανίζονται στο άγνωστο, ενώ το “Muddy Waters” μοιάζει να εξερευνά τα απόλυτα όρια του επικείμενου χαμού και του δυσοίωνου μηδενισμού των drone και ίσως κατατάσσεται ως μία από τις πιο μοναχικές στιγμές του άλμπουμ. Όπου και να σε πάει η φαντασία σου, ο Λιβιεράτος έχει φτιάξει ένα άλμπουμ που αξίζει τον κόπο να κάνεις πολλά επαναλαμβανόμενα ταξίδια μέσα από τα ελκυστικά ηχητικά μονοπάτια του.